معرفی انواع روش های اتوپلاستی در عمل اصلاحی گوش

اقدامات اضافی در هنگام اتوپلاستی (جراحی اصلاحی گوش)

در این بخش، به برخی از اقدامات اضافی که ممکن است در طول جراحی اصلاح گوش انجام شود، اشاره می‌شود.

گاهی اوقات، در صورتی که بخشی از گوش هنوز به درستی اصلاح نشده باشد، ممکن است بخیه‌های اضافی دیگری برای اصلاح ‌ مشکلات قرار داده شود؛ برای مثال، اگر بخش بالای گوش (پول فوقانی) هنوز به شکل طبیعی اصلاح نشده باشد، می‌توان با قرار دادن بخیه‌های اضافی بین قسمت خاصی از گوش (فوسا مثلثی) و بافت اطراف آن (فاشیا تمپورالیس) این مشکل را اصلاح کرد. در یک بررسی انجام‌شده روی 62 بیمار که تحت جراحی اصلاح گوش قرار گرفته‌اند، تنها 8 بیمار (13%) به این نوع بخیه‌ها نیاز داشتند.

همچنین، اگر بخش پایینی گوش (پول پایینی) هم برجسته باشد، می‌توان با قرار دادن بخیه‌هایی برای اتصال بخش پایینی گوش (کودا هلیکسی) به استخوان پشت گوش (ماستوئید) این مشکل را اصلاح کرد. در همان بررسی، 6 بیمار (9.7%) به این نوع بخیه‌ها نیاز داشتند.

گاهی اوقات، بیرون‌زدگی لوب (قسمت پایین گوش) را می‌توان با قرار دادن یک بخیه افقی که بین قسمت‌های مختلف گوش قرار می‌گیرد، اصلاح کرد.

در موارد نادر، برای اصلاح مشکلات گوش در افراد بزرگسال که گوششان خیلی سفت است، ممکن است از روش‌هایی مانند خط‌ خطی کردن یا سابیدن غضروف استفاده شود تا به تاشو شدن قسمت‌های خاصی از گوش کمک کند. این کار به‌طور معمول، از طریق دسترسی به زیر غشای پوششی جلو گوش انجام می‌شود. این اقدامات اضافی به جراح کمک می‌کند تا گوش‌ها را به شکلی طبیعی و متقارن بازسازی کند.

یک بخش برجسته و آویزان از گوش می‌تواند ناشی از بزرگ بودن بخش کانال (کونچا) و عدم پیچش مناسب قسمت آنتی‌هلیکسی باشد. با این حال، برای برخی از بیماران، بزرگ بودن یا پیچ‌خوردگی نادرست قسمت هلیکسی، اسکافا (قسمت بیرونی گوش) یا لابیول (لوب گوش) می‌تواند شکل گوش را نامتقارن کرده و آن را از نظر زیبایی‌شناسی ناخوشایند کند.

این مشکلات می‌توانند همزمان با اصلاح مشکلات قسمت‌های دیگر گوش، مانند آنتی‌هلیکسی و کانال، اصلاح شوند تا گوش به ظاهری طبیعی و زیبا بازگردد. این تغییرات به طور معمول در مراحل پایانی جراحی اصلاح گوش انجام می‌شوند، زمانی که مشکلات کانال و آنتی‌هلیکسی به خوبی اصلاح شده باشند. البته، گاهی این اصلاحات به طور مستقل و در عمل جراحی‌های اصلاحی گوش نیز انجام می‌شود.

رفع برجستگی‌های غضروف گوش (هلیکس) با اتوپلاستی

یکی از مشکلات رایج در ساختار گوش، وجود یک برجستگی غضروفی در لبه آزاد گوش “برجستگی‌های هلیکسی” است که به نام «تپه داروین» شناخته می‌شود؛ برای درمان این تپه داروین، معمولاً از یک برش مستقیم استفاده می‌شود که در لبه بیرونی گوش پنهان می‌کنند. معمولاً بخش کوچکی از پوست اضافی برداشته می‌شود تا پوست به‌طور مناسب، روی لبه گوش قرار گیرد. برش باید بلندتر باشد تا به راحتی بسته شود و تغییر شکلی در پوست ایجاد نشود. پس از برداشتن برجستگی غضروفی، برش با استفاده از بخیه‌های نایلونی بسته می‌شود. با این روش، جای زخم در خط طبیعی لبه گوش قرار می‌گیرد و از نظر زیبایی قابل پذیرش است.

گاهی اوقات، لبه هلیکسی به طور طبیعی به‌طور صحیح شکل نگرفته و دارای انحنا یا پیچش نیست وغضروف گوش به‌طور نامناسب برجسته شده و ممکن است نیاز به اصلاح داشته باشد. این مشکل معمولاً همراه با برجستگی غیرطبیعی اسکافا رخ می‌دهد و می‌تواند به گوش‌های با ظاهر «گوش اسپاک» منجر شود. در این حالت برای اصلاح این نوع مشکلات، غضروف اضافی برداشته شود.

کاهش برآمدگی استخوانی گوش با اتوپلاستی
یکی از مشکلات شایع در گوش‌ها، وجود برآمدگی استخوانی در لبه آزاد هلیکس است که به آن “توبریکول داروین” گفته می‌شود. این حالت معمولاً در گوش‌های برجسته دیده می‌شود و به عنوان یک ویژگی از دوران‌های اولیه انسانی شناخته می‌شود؛ برای اصلاح این مشکل، یک برش مستقیم در محل لبه هلیکس ایجاد می‌شود. از طریق این برش، مقداری از پوست اضافی برداشته شده و سپس برش به شکلی بسته می‌شود که هیچ جای زخم قابل مشاهده‌ای روی لبه هلیکس نماند.

اتوپلاستی برای گوش هایی که خمیدگی طبیعی ندارند
در برخی موارد، لبه هلیکس به طور طبیعی خمیده نیست و نمی‌توان انتظار یک خمیدگی طبیعی در آن داشت. این مشکل ممکن است همراه با یک اسکافای برجسته نیز باشد که باعث زاویه‌دار شدن لبه هلیکس می‌شود. برای اصلاح این مشکل، از یک برش پشت گوش استفاده می‌شود. برای اصلاح فرم هلیکس، گاهی اوقات باید با استفاده از روش‌هایی مانند “برش در عمق سطحی غضروف” یا بریدن غضروف از پشت هلیکس، آن را نرم و انعطاف‌پذیر کرد. در برخی موارد، این برش‌ها به غضروف کمک می‌کنند تا به طور طبیعی به سمت جلو خم شود.

اتوپلاستی برای کاهش سایز اندازه گوش های بیش از حد بزرگ (اسکافا)
اگر اندازه گوش بیش از حد بزرگ باشد، لازم است که اندازه اطراف هلیکس و اسکافا کاهش یابد. این روش باعث کوچک‌تر شدن و متقارن شدن گوش می‌شود. کاهش سایز گوش به طور خاص به ناحیه هلیکس و اسکافا تمرکز دارد.

روش کاهش سایز گوش ناحیه هلیکس و اسکافا

برای کاهش اندازه هلیکس و اسکافا در گوش، معمولاً یک قسمت از غضروف هلیکس و اسکافا به همراه پوست تا حداکثر 1 سانتیمتر برش داده می‌شود. این روش‌ها معمولاً برای اهداف ترمیمی در درمان میکروتیا (گوش کوچک) و تومورهای چربی و غضروفی گوش استفاده می‌شوند. با این حال، این تکنیک‌ها می‌توانند؛ برای کاهش اندازه هلیکس به منظور بهبود ظاهری در موارد زیبایی نیز به کار روند.

اما این روش‌ها باید تنها در صورت وجود تغییرات قابل توجه در ساختار گوش استفاده شوند؛ زیرا برش‌های هلیکس و اسکافا ممکن است منجر به ایجاد زخم‌های آزاردهنده شوند؛ در حالی که این زخم‌ها ممکن است برای بیماران ترمیمی قابل تحمل باشند؛ اما برای بیمارانی که به دنبال بهبود صرفاً زیبایی هستند، ممکن است این زخم‌ها اصلاً برایشان قابل تحمل نباشد.

روش‌های شرح داده شده در اینجا، در واقع تمامی به نوعی تغییرات مختلفی از یک الگو هستند که طراحی شده‌اند تا با برش، مساحت هلیکس و اسکافا کاهش یابد و در عین حال، از ایجاد تغییرات نامطلوب در غضروف جلوگیری شود. تمام این روش‌ها به نوعی از فلپ‌های پیشرفته چربی و غضروف برای بستن نقص ایجاد شده استفاده می‌کنند. در بین این گزینه‌ها، ما ترجیح می‌دهیم که در صورت نیاز، از اصلاحی برای برش پنج ضلعی معکوس (که به شکل گوه است) استفاده کنیم. این روش اجازه می‌دهد تا برش‌های پوست و غضروف به شکلی انعطاف‌پذیر انجام شود و در عین حال کشیدگی در خط بخیه‌ها کاهش یابد.

اهمیت قرار دادن برش‌های پوست و غضروف در سطوح مختلف
یکی از نکات مهم در این روش‌ها، قرار دادن برش‌های پوست و غضروف در سطوح متفاوت است تا از ایجاد برآمدگی در لبه هلیکس جلوگیری شود. این احتمال بیشتر در مواقعی وجود دارد که خط بخیه پوست دقیقاً در محل ضعف غضروف قرار گیرد. برای جلوگیری از این مشکل، باید برش‌ها به گونه‌ای طراحی شوند که از ایجاد برآمدگی در لبه هلیکس جلوگیری کنند و ظاهر زخم‌ها به خوبی مخفی شود.

برش و تکنیک‌های اضافی
در برخی موارد، به‌منظور جلوگیری از کشیدگی زیاد پوست، باید برش غضروف کمی از پوست بزرگتر باشد. این کار باعث می‌شود که خط بخیه پوست تحت کشیدگی قرار نگیرد. در نهایت، برش‌ها باید به گونه‌ای انجام شوند که به طور عمودی از پوست و غضروف عبور کرده و پوست پشت گوش حفظ شود. خوشبختانه، چون خونرسانی عمده به گوش از طریق شاخه‌های شریانی از پشت گوش است، این روش‌ها مشکلی برای خونرسانی به گوش ایجاد نمی‌کنند.

حذف غضروف اسکافا و بازسازی ساختار گوش

غضروف اسکافا حذف شده و پوست اطراف آن به طور کامل از سطح زیرین آزاد می‌شود تا به تغییر موقعیت و شکل‌گیری مجدد کمک کند. برش‌های اسکافا به سمت بالا و پایین در محل اتصال لبه هلیکس گسترش می‌یابند تا به بستن فلپ پیشرفته دو پایه‌ای هلیکس کمک کنند. سپس قوس غضروفی با استفاده از بخیه‌های 4-0 پلی‌گلاکتین (Vicryl) یا پلی‌دی‌اکسانون (PDS) به یکدیگر دوخته می‌شود، اگرچه برخی از نویسندگان ترجیح می‌دهند برای این منظور از بخیه دائمی استفاده کنند.

لبه گوش همچنین به لبه آزاد اسکافا متصل می‌شود. معمولاً لازم است که مثلث بورو از پوست اضافی از سطح پشتی (داخلی) برداشته شود. به طور جایگزین، برای کاهش‌های بزرگ، پوست داخلی می‌تواند به طور مستقیم و همزمان با حذف پوست بیرونی و غضروف کامل در یک برش فیوزی فرم (گوه‌ای) از اسکافا برداشته شود.

---

اصلاح برجستگی بیش از حد نرمه گوش (لوبول) با اتوپلاستی

برجستگی بیش از حد لوبول گوش یکی از ویژگی‌های معمول گوش برجسته است. عدم اصلاح این مشکل می‌تواند به شکل ظاهری گوش تاثیر منفی بگذارد.

در هنگام انجام اتوپلاستی، اگر لوبول گوش نرمی به درستی اصلاح نشود، ممکن است حتی پس از اصلاح ساختار غضروفی گوش، برجستگی آن بیشتر به چشم بیاید. این مشکل معمولاً به یکی از ویژگی‌های آناتومیکی گوش برمی‌گردد. در بیشتر مواقع، کودا هلیکس (انتهای غضروفی گوش) به طور طولانی یا برجسته‌ای به لوبول کشیده شده و باعث برجسته شدن آن می‌شود. گاهی هم چربی و بافت اضافی در خود لوبول باعث می‌شود که لوبول به سمت بیرون برآمده و برجسته به نظر برسد.

روش های اصلاحی برجستگی نرمه گوش با اتوپلاستی

برای اصلاح این مشکل، چند روش مختلف وجود دارد. در برخی بیماران، با اصلاح ضد هلیکس (قسمت دیگر گوش) می‌توان لوبول را به داخل کشید و این مشکل را اصلاح کرد. این روش در تعدادی از بیماران موفقیت‌آمیز بوده است.

اگر برجستگی لوبول کم باشد، ممکن است برداشتن مقدار کمی از پوست پشت گوش و اطراف لوبول کافی باشد. این برش می‌تواند به شکل خاصی از پشت لوبول به سمت پایین برود؛ اما در صورتی که برش بیش از حد انجام شود، ممکن است باعث شود لوبول به طور غیر طبیعی به داخل کشیده شود و شکل طبیعی خود را از دست بدهد.

روش مؤثرتر برای اصلاح این مشکل، توجه به کودا هلیکس است. برای این کار، از طریق برش پشت گوش، به کودا هلیکس و بخش میانه گوش دسترسی می‌شود. سپس با استفاده از بخیه‌ها، کودا هلیکس را به سمت بخش میانه گوش کشیده می‌شود و گاهی برای ضعیف کردن کودا هلیکس، از روش‌های خاصی برای برش آن استفاده می‌کنند. کودا هلیکس را به طور کامل نباید برداشت، بلکه بهتر است که قسمت بالایی لوبول که باعث برجستگی آن شده است، برداشته شود.

در برخی از موارد، برای اصلاح مشکل برجستگی لوبول گوش (بیرون زدگی گوش) استفاده از بخیه‌های قابل جذب و طولانی‌مدت مانند پلی‌دیوکسانون (PDS) است که به منظور کشیدن لوبول به داخل و بهبود موقعیت آن استفاده می‌شود. برخی دیگر از جراحان، پیشنهاد می‌کنند که بخیه‌ها به پری‌اوسئوم (پوشش استخوان) پشت گوش متصل شوند. این کار می‌تواند به تثبیت موقعیت لوبول و جلوگیری از حرکت آن کمک کند.

سایر روش‌ها به این صورت هستند که بخیه‌ها در قسمت‌های مختلف گوش قرار داده می‌شوند تا شکل و موقعیت لوبول به طور مناسب اصلاح شود. این بخیه‌ها باید به‌طور محکم در پوست لوبول قرار گیرند تا موقعیت آن ثابت بماند، اما باید مراقب بود که بخیه‌ها خیلی سطحی نباشند که باعث ایجاد مشکلاتی مانند کشیدگی پوست یا نمایان شدن بخیه‌ها شود.

یک روش دیگر این است که یک برش کوچک در قسمت جلویی لوبول ایجاد شود تا بخیه به راحتی از طریق آن عبور کند. پس از انجام اصلاحات لازم، پوست اضافی پشت لوبول (که باعث برجستگی آن می‌شود) برداشته می‌شود.

کاهش اندازه لوبول بزرگ شده ناشی از کهولت سن

لوبول بزرگ شده معمولاً علامت گوش‌های پیر است و در زنان مسن‌تر رایج‌تر است. این مشکل به نام لوبول چالاسی شناخته می‌شود. بیشتر اوقات، وزن زیاد گوشواره‌هایی که زنان ترجیح می‌دهند باعث ایجاد این مشکل می‌شود. گاهی اوقات، این تغییر شکل به دلیل جراحی‌های ریتی‌دکتومی (جراحی رفع چین و چروک صورت) یا پاروتیدکتومی (جراحی غده‌ی پاروتید) رخ می‌دهد. حتی ممکن است برخی زنان از بدو تولد این مشکل را داشته باشند. به هر حال، این مشکل به راحتی می‌تواند هم‌زمان با جراحی‌های اُتوپلاستی برطرف شود.

روش‌های مختلف برای کاهش اندازه لوبول بزرگ شده

روش‌های زیادی برای کوچک کردن لوبول بزرگ شده معرفی شده است. این روش‌ها معمولاً شامل برداشتن قسمتی از لوبول خارجی و جابجایی باقی‌مانده‌ی لوبول به سمت مرکز برای بستن شکاف ایجاد شده است. در این روش‌ها از تکنیک‌های مختلفی مثل برش مثلثی بوور (Burow’s triangle) استفاده می‌شود.

• یکی از روش‌ها شامل برداشتن بخش داخلی لوبول به صورت ال شکل است که باعث می‌شود خون‌رسانی به لوبول حفظ شود.
• در روش دیگری، لوبول به خود دو برابر می‌شود و قسمتی از پوست و چربی زیرپوستی برداشته می‌شود تا برش به خوبی مخفی شود.

روش ترجیحی برای کاهش لوبول

یک روش ساده برای کاهش لوبول شامل برداشتن پوست اضافی و بافت نرم از لوبول است. ابتدا، برش‌هایی روی پوست جلویی و پشتی لوبول علامت‌گذاری می‌شود تا شکل مورد نظر مشخص شود. سپس با استفاده از قیچی مخصوص، این بافت‌ها بریده می‌شوند. پس از آن، پوست به راحتی بسته می‌شود.

مزایای روش کاهش لوبول:

• جای زخم در لبه پشتی لوبول پنهان می‌شود.
• میزان برداشتن بافت به‌طور دقیق قابل تنظیم است.

نحوه بستن زخم، مراقبت‌های بعد از عمل و دیگر نکات مهم پس از جراحی اتوپلاستی

در بیشتر جراحی‌های پلاستیک، بستن محل جراحی و پانسمان معمولا موضوعی فرعی است، اما در جراحی گوش اینطور نیست و باید خیلی دقت شود. دلیل این اهمیت این است که اگر پانسمان به درستی قرار نگیرد، می‌تواند مشکلات جدی ایجاد کند؛ برای مثال ممکن است پوست و غضروف آسیب ببینند و اگر پانسمان خیلی سفت باشد یا به درستی روی گوش قرار نگیرد.

اگر پانسمان خیلی تنگ باشد، ممکن است باعث عفونت یا التهاب غضروف (کندریتیس) شود. همچنین اگر گوش‌ها به صورت غیر متقارن پانسمان شوند، نتیجه نهایی ممکن است ناصاف باشد. اگر پوست به درستی بسته نشود، مشکلاتی مانند باز شدن بخیه‌ها، بیرون آمدن بخیه‌ها، زخم‌های ضخیم یا کلوئید به وجود می‌آید. عدم توجه به بیمار در دوره اولیه پس از عمل می‌تواند باعث از دست دادن خون‌ریزی‌های جزئی شود.

دقت زیاد و توجه به جزئیات در این مرحله، مثل هر مرحله‌ی دیگری از عمل، برای جلوگیری از این مشکلات خیلی مهم است.

روش بستن و پانسمان در اتوپلاستی

بعد از اینکه موقعیت درست گوش‌ها مشخص شد، از بخیه‌های خاصی برای بستن برش پشت گوش استفاده می‌شود. قبلاً از بخیه‌هایی با قدرت کششی بیشتر استفاده می‌شد، ولی چون باعث مشکلاتی مثل بیرون زدن بخیه‌ها می‌شد، این روش را تغییر دادند. بستن به‌طور شل به مایعات اجازه می‌دهد که از محل جراحی خارج شود و نیازی به لوله‌های درن ندارد. محل جراحی قبل از بستن با محلول آنتی‌بیوتیک شسته می‌شود. پوست باید به راحتی در محل طبیعی پشت گوش قرار بگیرد.

بعد از بستن برش‌ها، اگر فشار یا کشش اضافی وجود داشته باشد، باید پوست پشت گوش بیشتر آزاد شود تا برش به درستی بسته شود و مشکلی ایجاد نشود. در این حالت، گره‌های بخیه‌هایی که برای ثابت نگه داشتن گوش استفاده شده‌اند، باید کمی به جلو فشار داده شوند تا از بیرون آمدن آن‌ها جلوگیری شود.

برخی پزشکان توصیه می‌کنند که در طراحی و بستن برش‌ها دقت بیشتری انجام شود تا از مشکلاتی مانند کشیدگی بیش از حد پوست، نازک شدن پوست، یا بیرون زدگی بخیه‌ها جلوگیری شود. در یک مطالعه، مشخص شده که استفاده از یک لایه اضافی از بافت زیر پوست (فلپ فاسیال) به همراه بخیه‌گذاری غضروف باعث کاهش مشکلات بخیه می‌شود.

بعد از انجام سایر مراحل جراحی، از آتل‌هایی که با پنبه و مخلوطی از هیدروژن پراکسید و روغن معدنی مرطوب شده‌اند استفاده می‌شود و آن‌ها را به دقت به شکل گوش می‌زنند. سپس پماد آنتی‌بیوتیک روی زخم‌ها زده می‌شود. بعد از این مرحله، یک پانسمان نرم به گوش زده  و سپس یک پانسمان فشاری سنگین به کمک یک پوشش مخصوص (کیارلیکس) روی گوش قرار داده می‌شود. این پانسمان به گونه چسبانده می‌شود تا از حرکت زیاد پانسمان جلوگیری گردد؛ همچنین باید خیلی دقت کرد که هیچ‌گونه فشاری روی پوست وارد نشود که باعث آسیب شود.

این پانسمان چند کار انجام می‌دهد: اول اینکه زخم‌ها را می‌پوشاند، دوم اینکه گوش را از آسیب‌های جزئی خارجی محافظت می‌کند و سوم اینکه به ثابت ماندن شکل جدید گوش کمک می‌کند. این پانسمان نمی‌تواند از خون‌ریزی‌های بزرگ جلوگیری کند؛ اما می‌تواند از جمع شدن مایعات یا ورم اضافی در ناحیه پشت گوش و دیگر نقاط جلوگیری کند. پانسمان رطوبت را جذب می‌کند و به مرور زمان باعث می‌شود گوش شکل مورد نظر را بگیرد.

پس از عمل جراحی گوش، پانسمان معمولاً قبل از برداشتن مرطوب می‌شود تا راحتی بیمار بیشتر شده و خطر آسیب به پوست کاهش یابد.

در تکنیک‌هایی که بیشتر به برش‌های غضروفی وابسته هستند، پانسمان نقش مهمی در شکل‌دهی نهایی گوش دارد. برخی از جراحان پیشنهاد می‌دهند که اگر پس از بستن زخم، “شکل جدید آنتی‌هلیکسیس” (قسمت خمیده گوش) کاملاً رضایت‌بخش نباشد، از بخیه‌های اضافی روی پانسمان استفاده کنند تا شکل گوش به درستی حفظ شود. این پانسمان معمولاً باید یک هفته بر روی گوش باقی بماند تا شکل گوش تثبیت شود. در روش هایی، بیشتر از بخیه‌های داخلی برای شکل‌دهی غضروف استفاده می‌شود، بنابراین نقش پانسمان کمتر از این روش است، اما همچنان اهمیت دارد.

مراقبت های بعد از اتوپلاستی

روش‌های مختلفی برای مراقبت‌های پس از عمل اتوپلاستی وجود دارد که برخی از آن‌ها پیچیده هستند. به عنوان مثال، برخی جراحان از قالب‌های سفارشی به مدت 2 هفته بعد از عمل استفاده می‌کنند، در حالی که دیگران از پانسمان فشاری برای 72 ساعت و سپس پانسمان فشرده برای یک هفته استفاده می‌کنند. بیشتر جراحان از پانسمان معمولی متناسب با پس‌گوش استفاده می‌کنند که مدت زمان آن می‌تواند متفاوت باشد. تاکنون هیچ تحقیقی نشان نداده که نوع پانسمان یا مدت زمان آن تأثیر زیادی در نتیجه جراحی داشته باشد.

مراقبت‌های پس از عمل اصلاحی گوش: برخی از جراحان پانسمان را 5 روز یا بیشتر روی گوش نگه می‌دارند و فقط در صورت بروز درد یا خونریزی زیاد آن را برمی‌دارند؛ اما باید پانسمان را روز اول پس از جراحی برداشت تا وضعیت زخم‌ها را بررسی کرد. این کار به شناسایی زودهنگام مشکلاتی مانند مشکلات جریان خون یا خونریزی کمک می‌کند و مداخله زودهنگام می‌تواند نتایج بهتری را به همراه داشته باشد.

پس از برداشتن پانسمان، یک پانسمان سبک‌تر به مدت 4 روز دیگر در کودکان استفاده می‌شود؛ اما برای بزرگترها و کودکان بزرگتر که همکاری بیشتری دارند، ممکن است نیازی به این پانسمان دوم نباشد. پس از برداشتن پانسمان، بیماران باید یک باند کشی ورزشی به صورت 24 ساعته به مدت 2 هفته به سر داشته باشند و سپس شب‌ها فقط برای 2 هفته دیگر از آن استفاده کنند. این کار به جلوگیری از آسیب‌های تصادفی به گوش‌ها در حین خواب کمک می‌کند.

بخیه‌های قابل جذب نیازی به برداشتن ندارند؛ برای 6 هفته بعد از جراحی، بیماران باید از بازی‌های خشن یا هر فعالیتی که ممکن است باعث کشیدگی گوش‌ها شود، خودداری کنند. چون سابقه ضربه خارجی در حدود نیمی از مواردی که نیاز به جراحی ترمیمی پیدا کرده‌اند، نقش دارد. همچنین به بیماران آموزش داده می‌شود که چگونه زخم‌ها را تمیز کرده و پماد ضد باکتری بزنند. آن‌ها باید از دستکاری گوش‌ها یا انجام فعالیت‌هایی که ممکن است باعث پیچیدگی روند بهبودی شود، اجتناب کنند. فعالیت‌های سبک می‌توانند به طور تقریباً فوری از سر گرفته شوند، اما ورزش‌های شدید پس از 2 تا 3 هفته آغاز خواهند شد.

غضروف گوش پس از جراحی زمان می‌برد تا قدرت خود را به دست آورد. اگرچه زمان دقیق بازسازی غضروف مشخص نیست، بیشتر جراحان پیشنهاد می‌دهند که فشار خارجی و فعالیت‌های بیشتر بعد از 6 تا 8 هفته متوقف شود و فعالیت‌های شدیدتر از سر گرفته شوند. با این حال، مراقبت باید در برابر هرگونه آسیب مستقیم به گوش‌ها ادامه یابد. بعد از این مدت، هیچ محدودیت دیگری برای بیمار وجود ندارد.

تکنیک‌های انتخابی اصلاح گوش با استفاده از برش غضروفی

در نیمه اول قرن بیستم، تکنیک‌های برش غضروفی برای اتوپلاستی فقط به‌عنوان یک تکنیک کمکی برای روش‌های برش غضروفی تهاجمی‌تر مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در اوایل دهه 1960، یک اصلاح از روش لاکتات توسط استرومبک در سال 1961 معرفی شد که در آن سایش سطح پشتی غضروف گوش با برداشتن قسمتی از آنتی‌هلیکس پایینی ترکیب شد. همچنین، گیبسون و دیویس در مطالعات خود به بررسی تأثیر سایش غضروف و انحراف آن به سمت لایه‌ای که پریکوندریوم دست‌نخورده دارد پرداختند.

پایه نظری این پدیده: پایه نظری این پدیده در روابط هیستولوژیک بین غضروف و پریکوندریوم نهفته است. پریکوندریوم شامل یک شبکه بافت همبند فشرده است که به شدت به لایه‌ی پایه‌ای کندروسیت‌ها در سطح فوقانی غضروف می‌چسبد و در واقع با آن ادغام می‌شود. کندروسیت‌ها به گونه‌ای سازماندهی شده‌اند که در اطراف سطح، تحت کشش کمی قرار دارند. هنگامی که این لایه فشرده به طور انتخابی از یک سطح برداشته می‌شود، ماتریکس آن سمت گسترش می‌یابد، در حالی که لایه کشیده در طرف دیگر، جمع می‌شود و موجب انحراف غضروف می‌شود.

کشفات اولیه و تکنیک‌های اصلاحی: در سال 1962، نوردزل مشاهده کرد که وقتی سطحی از غضروف خود سایش می‌شود، این انحراف بیشتر به طرف مقابل رخ می‌دهد. این کشف به سرعت مورد تایید قرار گرفت و زمینه‌ای برای تکنیک‌های جدید اصلاح گوش با استفاده از سایش غضروفی در اروپا و آمریکا فراهم آورد. به طور خاص، کلوتیر، چونگچت، کریکلیر، و استنستروم تکنیک‌هایی را معرفی کردند که همگی به نوعی اصلاح سطح فوقانی غضروف را مدنظر قرار می‌دادند.

تکنیک‌های مختلف سایش غضروفی

1. کلوتیر: در این روش، آنتی‌هلیکس با استفاده از برش لبه‌ای بر روی غضروف گوش بازسازی می‌شود. بعد از تقسیم غضروف از طریق رویکرد پشتی، برش‌های طولی موازی بر روی غضروف ایجاد می‌شود.
2. چونگچت: این روش به استفاده از برش‌های جزئی طولی بر روی غضروف و پرکوندریوم سطح جلویی آنتی‌هلیکس می‌پردازد.
3. کریکلیر: این تکنیک با برش و سایش متقاطع در سطح جلویی آنتی‌هلیکس انجام می‌شود.
4. استنستروم: استنستروم شاید اولین کسی بود که تکنیکی را معرفی کرد که در آن سطح جلویی غضروف بدون تقسیم آن فقط با یک ابزار مخصوص (اوترابرید) خراش داده می‌شود. او این تکنیک را برای ایجاد رول آنتی‌هلیکس به‌کار می‌برد.

تکنیک‌های اصلاحی دیگر

1. دیویدز و هرناندز: این دو محقق سایش سطح جلویی آنتی‌هلیکس را از طریق برش جلویی گوش با استفاده از کاغذ سمباده معرفی کردند.
2. وِردا: در این روش از یک دستگاه مته الماسه برای سایش زیرپرکوندری آنتی‌هلیکس استفاده می‌شود.
3. شوفنکر و ریشتر: این تکنیک از یک تیغه و برش V-Y برای طولانی کردن آنتی‌هلیکس استفاده می‌کند.

نتیجه‌گیری: در هر روش سایش غضروفی که برای اصلاح آنتی‌هلیکس استفاده شود، باید موقعیت مورد نظر تثبیت شود تا زمانی که فرآیند التهابی و فیبروز پرکوندریوم برای حفظ اصلاح ایجاد شود. این کار می‌تواند با استفاده از آتل‌های مناسب یا ترکیب با بخیه‌های مناسب صورت گیرد.

روش نوردزل

در یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های شناخته شده توسط یک نویسنده، نوردزل گزارشی از ۳۰ سال تجربه‌اش در انجام اتوپلاستی بر روی تقریباً ۸۷۰ بیمار منتشر کرد. او از تکنیک سایش اصلاح‌شده‌ای استفاده کرد که در آن یک برش پشت‌گوشی از طریق پوست و غضروف از فضاهای مثلثی به صورت موازی با برجستگی حلزونی انجام می‌شود و این برش تا قسمت عمیق‌تر فوسای اسکافوئید و سپس تا آنتی‌تراگوس ادامه پیدا می‌کند.

اگر قسمت پایینی گوش بیرون زده باشد، ناحیه‌ای بیضی‌شکل از پوست پشت‌لوله‌ای برداشته می‌شود. در این شرایط، معمولاً کاودا هلیس نیز برداشته می‌شود، که به نظر نویسنده بدون آسیب و مشکل است. این رویکرد در تضاد با نظر وبستر است که معتقد بود دم هلیکس کلید اصلاح گوش است و توصیه می‌کرد دم هلیکس به طرف پشت گوش بخیه زده شود. همچنین، بیارنیک نیز بر اهمیت قرار دادن صحیح دم هلیکس برای جایگذاری درست قسمت پایین گوش تأکید داشت.

مراحل عمل:

1. تغییرات پوست و سایش غضروف: پس از انجام برش، پوست جلویی به‌طور وسیعی جدا می‌شود و غضروف آنتی‌هلیکس با استفاده از دستگاه سایش استریکر (از کالامازو، میشیگان) و سیلندر کارباید زبر 1/4 اینچی سایش داده می‌شود. نوردزل تأکید می‌کند که سایش باید دقیقاً در قسمت میانی آنتی‌هلیکس نزدیک به حفره کوندال انجام شود و تا فوسای مثلثی ادامه یابد. این سایش به طور فوری موجب انحراف غضروف می‌شود. این روند برای حدود 30 ثانیه ادامه می‌یابد تا زمانی که بخش جانبی غضروف آنتی‌هلیکس موازی با خط گونه جانبی قرار گیرد. نوردزل معتقد است که سایش، نسبت به دیگر روش‌ها، برتری دارد زیرا امکان شکل‌دهی دقیق‌تر به غضروف را فراهم می‌کند.
2. برداشتن غضروف اضافی: اگر کوندال بزرگ باشد، برداشتن غضروف بیضی‌شکل در این مرحله انجام می‌شود.
3. بخیه زدن: در نهایت، لبه بریده شده غضروف آنتی‌هلیکس به‌طور همپوشانی بر لبه مقابل خود قرار می‌گیرد و با بخیه‌های ماتریس ویکریل رپید بسته می‌شود. سپس پوست بسته می‌شود. در این روش از برداشتن پوست پشت‌گوشی خودداری می‌شود تا از بروز دفرمیتی “گوش تلفنی” جلوگیری شود.

نتایج و مزایا:

این روش در دست نوردزل نتایج قابل اعتماد و مداومی داشته است. در بررسی 80 بیمار اخیر او، چهار نفر دارای ناهنجاری‌های کوچک غضروفی بودند، 10 نفر کمی بیشتر یا کمتر از حد انتظار اصلاح شدند، دو نفر کمی عدم تقارن داشتند و دو نفر دچار کلوئیدهای تأخیری شدند. سه بیمار از اصلاح نهایی قسمت بالای گوش ناراضی بودند و نیاز به جراحی مجدد داشتند.

نکته جالب توجه این است که این عمل تحت بی‌حسی موضعی، حتی در کودکان، انجام می‌شود. بی‌حسی تزریقی موضعی با استفاده از کرم بی‌حس‌کننده به مدت 90 دقیقه قبل از شروع عمل کمک می‌کند. در دست نوردزل، این روش ساده، سریع و به‌طور مداوم به‌کار گرفته می‌شود، به طوری که اصلاح هر گوش 12 تا 15 دقیقه طول می‌کشد و زمان کل عمل حدود 40 دقیقه است.

روش راونیگ (Raunig)

راونیگ تکنیکی نوآورانه برای اتوپلاستی ارائه داده است که در آن نه از بخیه‌گذاری و نه از برش غضروف استفاده می‌شود. در این روش، فرم‌دهی گوش صرفاً از طریق سایش سطح قدامی غضروف و اسپلینت‌گذاری انجام می‌گیرد.

---

اصول کلیدی تکنیک راونیگ

1. ابزار ویژه:
   • استفاده از فایل برقی با پوشش الماسی (ساخت Karl Storz and Stuemer, آلمان) که نسبت به ابزارهای معمولی (چاقوی جراحی و…) دقت و یکنواختی بیشتری در سایش ایجاد می‌کند.
2. محل برش:
   • یک برش کوچک ۱۰ میلی‌متری در اسکافا (scapha) بالای کروسه فوقانی زده می‌شود.
   • برش از نوع ترانس‌غضروفی است تا امکان فرم‌دهی بیشتر در موارد غضروف سخت فراهم گردد.
3. مسیر تونل‌سازی:
   • تونلی زیر پری‌کوندریوم در امتداد منحنی آنتی‌هلیکس تا سطح آنتی‌ترگوس ایجاد می‌شود.
   • فایل الماسی در این فضا وارد شده و با سایش کنترل‌شده غضروف، یک خمیدگی C-شکل دلخواه ایجاد می‌کند.

---

اصلاحات اضافی در صورت نیاز:

• در موارد خاص برای تقویت خمیدگی:
  • برش‌های شعاعی کوچک و یکنواخت از طریق ریم هلیکس یا کاودا هلیکس (برای اصلاح لُب بیرون‌زده).
  • برداشتن ۲ یا ۳ قطعه گُوِه‌ای غضروفی از شیار بین اسکافا و هلیکس، بدون آسیب به لبه‌ی هلیکس.
• برای حمایت از اسکار و فرم جدید آنتی‌هلیکس:
  • تونل‌سازی زیرپری‌کوندریومی در پشت گوش در امتداد کروسه فوقانی و آنتی‌هلیکس انجام می‌شود.

---

نقش حیاتی پانسمان و تثبیت:

از آنجا که اصلاح فرم گوش به‌طور کامل وابسته به بازآرایی بیومکانیکی غضروف است، پانسمان درست و فیکس کردن شکل جدید گوش نقش کلیدی دارد:

• رول پنبه‌ای زیر آنتی‌هلیکس قرار می‌گیرد تا انحنای جدید تثبیت شود.
• ریم هلیکس به ناحیه ماستوئید (پشت گوش) چسب زده می‌شود تا گوش در وضعیت اصلاح‌شده بماند.
• پانسمان فشاری پس از ۱ هفته برداشته می‌شود.

⚠️ نکته مهم: در مواردی، نیاز است تا گوش تا ۸ هفته با چسب ثابت نگه‌داشته شود تا فرم جدید حفظ شود.

---

تغییرات اخیر در تکنیک:

برای کاهش زمان نیاز به اسپلینت و بازتوانی طولانی، راونیگ از دو بخیه زیرجلدی تشک‌دار (۴-۰ PDS یا Maxon) استفاده می‌کند:

• یکی در ناحیه کروسه فوقانی
• دیگری بالای کاودا هلیکس

در جراحی‌های ترمیمی (revision)، استفاده از بخیه‌های دائم پیشنهاد می‌شود.

---

مزایای مهم این روش:

✅ کاهش کبودی، تورم، و هماتوم
✅ حفظ کامل ساختار غضروفی گوش
✅ زمان کوتاه جراحی و دوران نقاهت
✅ عدم استفاده از بخیه‌های دائمی یا مواد خارجی → عدم واکنش جسم خارجی
✅ نتایج ماندگار تا حداقل ۴ سال با عوارض کم

---

نتایج بالینی در ۳۰۲ گوش:

• فقط ۴ مورد نیاز به رزکسیون کونکا (cavum) داشتند.
• تنها در ۲۳ مورد از بخیه برای تثبیت استفاده شد (در گوش‌هایی با کونکای بسیار سخت).
• ۳ گوش دچار برگشت فرم شدند، که فقط ۲ مورد نیاز به جراحی مجدد داشتند.

---

روش راونیگ یک رویکرد کم‌تهاجمی، دقیق و کارآمد برای اصلاح گوش برجسته است که با تمرکز بر بازآرایی بیومکانیکی بدون برش یا بخیه غضروفی، نتایج ماندگاری با حداقل عوارض ایجاد می‌کند. این تکنیک به‌ویژه برای بیمارانی مناسب است که به دنبال روش بدون بخیه و با نقاهت کوتاه‌تر هستند، البته در موارد کونکای بسیار بزرگ، ممکن است نیاز به ترکیب با تکنیک‌های سنتی‌تر باشد.

✅ روش مارتین برای جراحی زیبایی گوش

مارتین در انگلستان، یک روش جراحی گوش ارائه داده که با دسترسی کم (یعنی بدون باز کردن گسترده گوش) و با تکنیک سابیدن غضروف از جلو (anterior scoring) انجام می‌شه. این روش از روش مشابهی که قبلاً توسط “ماه‌لر” معرفی شده بود الهام گرفته، ولی با تغییراتی ساده‌تر و دقیق‌تر.

---

🔧 ابزار ابتکاری

مارتین از یه روش خیلی هوشمندانه و کم‌هزینه برای سایش غضروف استفاده می‌کنه:

• یک سوزن سبز رنگ پزشکی (سوزن تزریق) رو با یک پیچ ساده طوری خم می‌کنه که تبدیل به یه تیغه‌ کوچیک بشه.
• این تیغه می‌تونه سطح جلوی غضروف گوش رو بدون برش عمیق، فقط سابیده و نازک کنه.

---

🧪 مراحل انجام کار

1. بی‌حسی موضعی به همراه آدرنالین به زیر پوست تزریق می‌شه تا هم محل بی‌حس بشه، هم خونریزی کم بشه.
2. سوزن مخصوص (که حالا تبدیل به تیغه شده) از محل بی‌حسی وارد می‌شه و روی غضروف، به صورت سطحی حرکت داده می‌شه.
3. این حرکت باعث ضعیف شدن و نرم شدن غضروف می‌شه، طوری که راحت‌تر می‌شه گوش رو به فرم دلخواه درآورد.
4. باید مواظب بود که یه نقطه رو زیاد سایش ندن، چون ممکنه غضروف سوراخ بشه و بعداً به بخیه نیاز پیدا کنه.

---

🧵 بخیه‌ها و اصلاح نهایی

بعد از سایش غضروف:

• یه مقدار خیلی کم پوست از پشت گوش (به شکل دمبل) برداشته می‌شه.
• بعد از اون، بخیه‌های دائمی از نوع Mustardé برای نگه داشتن فرم جدید گوش زده می‌شه.
• مارتین توصیه می‌کنه از بخیه‌های دو‌لایه‌ای (دو طبقه‌ای) استفاده بشه که مثل یه قرقره کار می‌کنن و به جراح اجازه می‌دن دقیقاً میزان فشار رو تنظیم کنه.

چون غضروف قبلاً با سایش نرم شده، این بخیه‌ها فقط وظیفه نگه‌داشتن گوش رو دارن، نه شکل‌دادن بهش. به همین خاطر می‌شه از نخ‌های ظریف‌تر و سبک‌تر استفاده کرد که بعداً زیر پوست دیده یا لمس نشن.

---

🩹 مزایای روش مارتین

• دسترسی کم به بافت‌ها: نیازی به جدا کردن کامل پوست از غضروف نیست، پس احتمال خون‌مردگی، عفونت یا آسیب به پوست کمتر می‌شه.
• بخیه‌های ظریف‌تر = احتمال کمتری برای دیده شدن یا لمس شدن گره‌ها
• نتایج طبیعی و ماندگار
• عوارض خیلی کم

---

📊 نتایج بررسی‌ها (روی ۱۱۴ بیمار)

• پیگیری تا حدود ۴ سال بعد از عمل انجام شده.
• نتایج بسیار خوب و پایدار بودن، بیشتر بیماران راضی بودن.
• فقط چند مورد عارضه داشتن:
  • یک مورد خونریزی خفیف
  • ۴ مورد عفونت سطحی که خودبه‌خود خوب شدن
  • ۲ مورد اسکار ضخیم (گوشت اضافه)
  • ۱ مورد برگشت شکل گوش که دوباره عمل شد
  • ۶ نفر احساس کردن بالای گوش هنوز کمی بیرونه، ولی فقط یکی از اون‌ها دوباره عمل خواست

و مهم‌تر از همه: هیچ موردی از هماتوم، مشکل پوستی، بخیه‌ی قابل لمس یا ناصافی غضروف گزارش نشده.

---

🎯 نتیجه‌گیری

این روش با ترکیب دقیق و هوشمندانه‌ی چند تکنیک مختلف، بیشترین نتیجه مثبت و کمترین عارضه رو داشته. همچنین برای جراح هم ساده‌تر و دقیق‌تره.

روش چِیت و نیکلسون در جراحی زیبایی گوش

دکترهای چیت و نیکلسون تجربیات خودشون در طی ۲۰ سال و روی ۴۷۶ بیمار رو در قالب یک تکنیک خاص برای تغییر شکل غضروف گوش ارائه دادن.

---

✂️ مراحل جراحی

1. برش پوستی در پشت گوش:
   • به‌جای شکل بیضی رایج، برش به شکل هلالی زده می‌شه.
   • این برش حدود ۲ سانتی‌متر از لبه گوش فاصله داره.
2. جدا کردن پوست پشت گوش:
   • پوست به سمت لبه‌ی پشتی گوش (هلیکس) کاملاً بالا زده می‌شه (باز می‌شه).
3. برش منحنی روی غضروف:
   • از پایین آنتی‌هلیکس تا بالا (Superior crus) یک برش منحنی روی غضروف ایجاد می‌شه، حدود ۱ سانتی‌متر از لبه گوش فاصله داره.
4. جدا کردن پوست جلوی گوش:
   • پوست جلویی گوش تا عمق کاسه گوش (کُنکا) بالا زده می‌شه، اما لایه پوشاننده غضروف (پری‌کندریوم) سر جای خودش باقی می‌مونه.

---

🔧 تغییر فرم غضروف با برش‌های سطحی

• حالا روی همون پری‌کندریوم جلویی، چند برش طولی و موازی زده می‌شه.
• این برش‌ها باعث می‌شن غضروف به سمت داخل تا بشه و فرم جدید بگیره.

🟡 اگر فقط زاویه بین کنکا و اسکافا باز باشه → برش‌ها فقط روی اسکافا زده می‌شن.
🔵 اگر کنکا هم بزرگ و عمیق باشه → برش‌ها تا خود کنکا هم گسترش پیدا می‌کنن.

---

🧵 بخیه‌گذاری

• فقط یک بخیه افقی (از نوع نایلون بی‌رنگ 4-0) کمی بالاتر از دم گوش (helical tail) گذاشته می‌شه.
• این بخیه کشیده می‌شه تا زاویه مناسب بین کنکا و اسکافا ایجاد بشه.

---

🧩 تطبیق روش با انواع ناهنجاری‌ها

چیت و نیکلسون می‌گن این روش با یه سری تغییر کوچیک می‌تونه برای دو حالت شایع گوش برجسته استفاده بشه:

1. آنتی‌هلیکس ضعیف یا شکل‌نگرفته → با این برش‌ها، رول (تاخوردگی) غضروف در آنتی‌هلیکس ساخته می‌شه.
2. کاسه گوش خیلی عمیق (کنکای بزرگ) → غضروف کنکا تا زده می‌شه و مثل یک آنتی‌هلیکس جدید فرم می‌گیره.

اگه غضروف اضافه در قسمت بیرونی وجود داشته باشه، می‌شه اون رو بعداً جدا کرد.

---

🌟 مزایای این روش

• از جمع شدن اضافی پوست داخل کنکا جلوگیری می‌کنه (که گاهی در روش‌های قدیمی دیده می‌شه).
• از بازگشت فرم قبلی گوش (برآمدگی مجدد) جلوگیری می‌کنه، چون لبه گوش روی غضروف جدید قرار می‌گیره و محکم‌تره.

---

📝 جمع‌بندی

روش چیت و نیکلسون با برش‌هایی دقیق و کم‌تعداد، بدون تغییرات زیاد یا بخیه‌های زیاد، می‌تونه:

• گوش رو طبیعی‌تر و متناسب‌تر کنه
• احتمال بازگشت یا ناهنجاری رو به حداقل برسونه
• پوست و بافت اضافی داخل گوش رو حذف نکنه، در نتیجه گوش ظاهر نرم و طبیعی‌تری پیدا می‌کنه

✨ روش “پِکِر و چلیکوز” (Peker & Celiköz)

این دو پزشک تکنیکی رو بر پایه‌ی روش “چونگچت” توسعه دادن و در طی ۸ سال روی ۱۷۸ بیمار استفاده کردن. هدفشون تثبیت بهتر و طبیعی‌تر کردن تاخوردگی غضروف گوش بود.

🧵 مراحل کار

1. برداشتن یک نوار دوکی‌شکل از پوست پشت گوش (مثل بقیه روش‌ها).
2. برش غضروف از داخل اسکافا (قسمتی از گوش در بالای آنتی‌هلیکس).
3. برش‌ سطحی روی سطح جلویی غضروف (scoring) با تیغ جراحی مثل روش چونگچت.
4. اگر گوش کاسه‌ای (کنکا) خیلی عمیق باشه، برش‌ها به اون ناحیه هم گسترش پیدا می‌کنن.

💡 بخش اصلی این روش

• لبه‌ی آزاد غضروف آنتی‌هلیکس به سمت پشت تا زده می‌شه (رُل می‌شه) و با بخیه‌ی ۴-۰ PDS فیکس می‌شه.
• بعد پوست و لایه‌ی پری‌کندریوم (پوشش غضروف) با بخیه جذبی بسته می‌شن.

📍 دیگر اقدامات

• پس‌زدن لاله گوش (لوبول) هم اگه لازم باشه، با بخیه به استخوان پشت گوش فیکس می‌شه.
• ریشه‌ی گوش (helical root) هم به عضله‌ی ناحیه گیجگاهی (فاشیای تمپوروپاریتال) وصل می‌شه تا گوش شبیه “تلفن قدیمی” درنیاد.

✅ مزایای این روش

• چون غضروف روی خودش تا می‌خوره و فیکس می‌شه، احتمال برگشت به حالت اولیه کمتره.
• نیاز به بیش‌از‌حد اصلاح یا فشار نیست، چون این فرم جدید پایدار و طبیعی باقی می‌مونه.

---

✨ روش “آزوآرا” (Azuara)

آزوآرا هم روش مشابهی رو طی ۷ سال در بیش از ۱۰۰ بیمار انجام داده. تمرکزش بر تقویت چین آنتی‌هلیکس و استفاده از بافت نرم پشت گوش برای حفظ فرم جدیده.

🧵 مراحل کار

1. برش پوستی بیضی‌شکل در پشت گوش انجام می‌شه، اما با دقت زیادی بافت نرم و پری‌کندریوم حفظ می‌شن.
2. بعد از رنگ کردن غضروف برای مشخص‌سازی محل کار، برشی سرتاسری در پشت غضروف زده می‌شه که حدود ۴ تا ۵ میلی‌متر عقب‌تر از محل چین جدید قراره باشه.
3. جدا کردن لایه پری‌کندریوم در جلوی گوش از قسمت مثلثی (فوسا تری‌انگولاریس) تا پایین آنتی‌تراگوس.
4. حالا، روی سطح جلویی غضروف چندین برش سطحی و چندجهته زده می‌شه با تیغ مخصوص چند‌پره (تیغ شماره ۱۵ چند‌تیغه)، دقیقاً جایی که چین آنتی‌هلیکس قراره شکل بگیره.

🔄 نتیجه

این برش‌ها باعث می‌شن غضروف بدون فشار و سفتی، به عقب تا بخوره و به شکل جدیدش فرم بگیره.

5. دو بخیه نایلونی از طریق بافت نرم و پری‌کندریوم پشتی زده می‌شن تا غضروف تاخورده رو فیکس کنن.
6. در پایان، پوست با بخیه‌های مجزا و بیرون‌زده (Everting sutures) بسته می‌شه تا جوش‌خوردن نامناسب یا اسکار زشت ایجاد نشه.

---

🆚 بهبود توسط روبینو و همکاران:

• روبینو و همکاران این روش رو کمی تغییر دادن و بخش جلویی گوش (سطح جلویی خود هلیکس) رو هم درگیر کردن.
• برای جلوگیری از تغییر شکل شبیه تلفن، یه سری برش هم در ناحیه بالایی گوش (یک‌سوم بالایی هلیکس) زده می‌شه تا فرم خمیده طبیعی‌تر بشه.

---

✅ خلاصه و مزایای مشترک روش های اتوپلاستی

ویژگی	روش Peker & Celiköz	روش Azuara
تکنیک پایه	تغییر یافته‌ی چونگچت	مشابه ولی بدون بریدن کامل غضروف
نوع برش	عمیق‌تر، با تا زدن غضروف	سطحی، با برش‌های چندجهته
تثبیت	بخیه‌ی داخلی و پوشاندن با پوست	بخیه از بافت نرم برای تثبیت فرم
مزایا	پایداری بالا، طبیعی‌تر شدن فرم	بدون نیاز به فشار زیاد، جای زخم کمتر
پیشگیری از “گوش تلفنی”	فیکس‌کردن ریشه گوش به فاشیا	برش در بالای هلیکس برای نرمی فرم

روش‌های برجسته‌ی دیگر در برش غضروف (Scoring)

بسیاری از جراحانی که از روش‌های برش غضروفی در جراحی زیبایی گوش (اتوپلاستی) استفاده کرده‌اند، روش کارشون رو بر پایه‌ی تکنیک‌های اولیه‌ای بنا گذاشتند که توسط استنستروم (Stenström) ارائه شده بود.

🧩 تکنیک برش غضروف از پشت گوش:

یکی از روش‌های کلاسیک شامل برش غضروف از سمت پشتی گوش هست (توضیحش در شکل 10-9 داده شده).

👥 مشارکت‌کنندگان اولیه:

• استایندل (Staindl) و تولهِرست (Tolhurst) از اولین کسانی بودند که در این زمینه کار کردند.
• تولهرست از ابزارهای خاصی استفاده می‌کرد که از طریق برش‌های کوچک در جلو یا پشت گوش وارد می‌شدند تا غضروف را برش دهند، اما گزارش داد که میزان عوارض در این روش بالا بود.

💉 تکنیک سوزنی در عمل اصلاحی گوش:

• وکیونه (Vecchione) استفاده از سوزن برای برش سطح جلویی غضروف رو پیشنهاد داد.

🇧🇷 تکنیک بدون برش پوست:

• الی (Ely) در برزیل، یکی از اولین کسانی بود که اتوپلاستی با برش غضروف و بدون برداشتن پوست رو انجام داد. او از یک نوع سوهان مخصوص (rasp) برای این کار استفاده می‌کرد.

🔧 ابزارهای خاص و نوآورانه:

• نوار (Nevarre) از ابزارهایی که معمولاً در جراحی سندرم تونل کارپ استفاده می‌شه، به صورت اندوسکوپیک برای برش غضروف و اصلاح آنتی‌هلیکس صاف استفاده کرد.
• تن (Tan) و همکارانش هم پیشنهاد دادن که انبر Adson-Brown به‌سادگی می‌تونه برای برش غضروف استفاده بشه.

🌀 دریل پوستی (Dermabrader):

• دی ماسیو (Di Mascio) و همکارانش در یک مطالعه روی ۷۵ گوش، از دریل درمابرِیدر برای برش سطحی غضروف استفاده کردن.

🔌 ابزار برقی برای تراش غضروف:

• دیچیو (Di Cio) در مطالعه‌ای روی ۴۰ بیمار، از روشی استفاده کرد که در اون غضروف از جلو و با سوهان برقی (electric burr) تراش داده می‌شد.
  • فقط در مواردی که گوش خیلی بیرون‌زده بود، از بخیه‌های پشتی بین غضروف کنکا و استخوان ماستوئید هم استفاده شد.

✅ نتایج این روش خیلی خوب بود و نویسندگان معتقد بودن این تکنیک:

• ایمن‌تر و دقیق‌تره نسبت به روش قبلیشون که شامل برش‌های جزئی و موازی در غضروف بود.

---

🔁 بسیاری از روش‌های جدید که شامل برش غضروف (scoring) هستن، اغلب با برداشتن غضروف یا استفاده از بخیه‌ها هم ترکیب می‌شوند.

---

تکنیک منتخب جراحی زیبایی گوش با برش‌های کوچک یا بدون برش در عمل اتوپلاستی

تکنیک اتوپلاستی بدون برش یکی از نوآوری‌های نسبتاً جدید در دنیای اتوپلاستی (جراحی زیبایی گوش) معرفی روش‌هایی با برش کوچک، آندوسکوپیک و حتی بدون برش (incisionless) برای اصلاح گوش‌های برجسته است. تکنیک‌های بدون برش و با برش کوچک در اتوپلاستی شامل استفاده از دو برش 0.5 سانتی‌متری است که جراح به سطح جانبی غضروف گوش دسترسی پیدا می‌کند. با استفاده از این برش‌ها، سطح غضروف می‌تواند به وسیله یک سمباده بر روی خط مورد نظر ضدهاپلکس (antihelix)  نازک شود. همچنین، غضروف کانچا می‌تواند به طور مشابه درمان شود تا در صورت بزرگی کانچا، به خم شدن posterior (پشت) آن کمک کند. در این تکنیک، پوست برداشته نمی‌شود.

این کار به روش معمولی با برش بافت نرم پشت گوش و استفاده از بخیه‌های کانچامستویید انجام می‌شود، اما تمام این اقدامات به‌طور کاملاً اندوسکوپیک صورت می‌گیرد. دسترسی اندوسکوپیک از طریق دو برش کوچک در چین پشت گوش صورت می‌گیرد. از یک دستگاه سوزن‌کاتری با سر مونوپولار برای ایجاد فضای زیرپوستی پشت گوش استفاده می‌شود.

با کمک آندوسکوپ، از یک فورسپس برای برداشتن بافت نرم پشت گوش به‌طور غیر تهاجمی استفاده می‌شود. هر نقطه خونریزی با شدت کنترل می‌شود و در صورت لزوم، برش کمی برای به‌دست آوردن دید بهتر برای کنترل خونریزی گسترش می‌یابد. غضروف کانچا با کاتری از بین نمی‌رود تا از آسیب به غضروف جلوگیری شود. هنگامی که بستر بافتی مناسب ایجاد شد، از بخیه‌های پرکوتانه برای عقب بردن کانچا و ایجاد زاویه مناسب کانچا-مستویید استفاده می‌شود.

اما اصلی‌ترین انتقادی که به این روش‌ها وارد شده، محدود بودن کاربردشان است. منتقدان می‌گویند این تکنیک‌ها فقط برای اصلاح عدم تشکیل چین ضدحلزونی (antihelix) مفید هستند و نمی‌توانند مشکلات دیگری مثل بزرگی بیش از حد کونکا (conchal excess) یا سایر ناهنجاری‌های مرتبط با گوش برجسته را برطرف کنند.

همچنین گفته می‌شود که اتکا صرف به بخیه‌زدن و شکل‌دهی بدون تضعیف خاصیت ارتجاعی غضروف، احتمال بازگشت شکل گوش به حالت اولیه را افزایش می‌دهد.

روش انجام اتوپلاستی بدون نیاز به برش

وسایل مورد نیاز برای این عمل بسیار ساده‌اند:

• یک قلاب پوستی کوچک با یک شاخک
• یک سوزن نمونه‌گیری خون نازک (گیج ۲۱)
• و بخیه‌های ۴-۰ مرسیلین (پلی‌استر بافت‌دار) با سوزن‌های برش‌دار

هر دو گوش به‌طور کامل ضدعفونی و وارد میدان عمل می‌شوند.

آماده‌سازی بیمار: ابتدا گوش‌ها با بی‌حسی موضعی که باعث تنگ شدن عروق می‌شود، به طور کامل بی‌حس می‌شوند. این تزریق در اطراف گوش و در ناحیه‌ای که قرار است ضدهاپلکس ایجاد شود انجام می‌شود. این کار با استفاده از سوزن‌های کوچک انجام می‌شود تا زمانی که ناحیه تغییر رنگ دهد. این عمل معمولاً با بی‌حسی موضعی قابل انجام است، هرچند در کودکان ممکن است نیاز به بیهوشی عمومی باشد.

شبیه‌سازی ضدهاپلکس: منطقه‌ای که قصد دارند ضدهاپلکس در آن ایجاد شود، با خم کردن گوش شبیه‌سازی می‌شود تا بتوانند بازتاب نور و خط طبیعی مقاومت کم در برابر تغییر شکل را مشاهده کنند. که این تکنیک برای نوزادان مناسب نیست؛ زیرا غضروف آنها بسیار نرم است و تمایل به چین خوردن شبیه به آکاردئون دارد، به جای اینکه خم شدن صاف ایجاد شود.

ضعیف کردن غضروف: ساختار گوش دارای “حافظه فنری” است که در برابر تلاش‌های اصلاحی مقاوم است؛ برای دستیابی به بهبودی پایدار، این “فنر” باید ضعیف و قابل انعطاف شود. از یک سوزن خون‌گیری استفاده می‌شود که به‌طور میکرو-چاقو در نظر گرفته می‌شود. این سوزن از طریق دو یا سه سوراخ کوچک در پوست جلویی وارد می‌شود و برای ایجاد چندین برش خطی در طول خط مورد نظر برای ضدهاپلکس استفاده می‌شود. این سوزن به‌طور جزئی یا گاهی به طور کامل از ضخامت غضروف عبور می‌کند تا “فنر” غضروفی به‌طور کامل شکسته شود. مراقبت می‌شود که سوراخ‌ها به هم متصل نشوند تا از تجمع مایعات در زیر پوست جلوگیری شود.

قرار دادن بخیه‌های نگه‌دارنده:  بعد از اینکه غضروف به اندازه کافی نرم شد، بخیه‌های نگه‌دارنده برای حفظ ثبات ضدهاپلکس جدید قرار داده می‌شوند. بخیه از سطح پشتی گوش وارد شده و به‌طور عمودی از غضروف و پوست جلویی عبور می‌کند تا خمیدگی ضدهاپلکس ایجاد شود. بعد از هر مرحله، بخیه دوباره از نقطه‌ای که قبلاً از آن خارج شده، وارد می‌شود. از یک چنگک کوچک برای بیرون آوردن نقاط ورود و خروج و برای باز نگه داشتن پوست استفاده می‌شود تا از ایجاد پل بخیه یا کشیدن پوست به زیر پوست جلوگیری شود.

نکات مهم:

• وارد کردن سوزن باید به‌طور عمود انجام شود تا از ایجاد فرورفتگی در پوست جلوگیری شود.
• بخیه‌ها باید تا عمق کافی از پرایچاندریوم عبور کنند تا از بیرون زدگی بخیه یا آسیب به پوست جلوگیری شود.
• معمولاً برای هر طرف گوش 3 تا 4 بخیه لازم است تا اصلاح مناسب انجام شود و کمی اصلاح بیش از حد ترجیح داده می‌شود تا از کشیدگی پس از عمل جلوگیری شود.

·         اصلاح کانال و جدا کردن پوست اطراف گوش در عمل اتوپلاستی: در این روش، برای جلوگیری از ارتباط با ناحیه ضدهاپلکس، از دسترسی به استخوان پشت گوش (مستویید) استفاده می‌شود. اگر نیاز به کاهش حجم گوش (کنچا) باشد، این عمل ابتدا قبل از اصلاح ضدهاپلکس انجام می‌شود. دقت زیادی برای ایجاد یک میدان بدون خونریزی به‌کار می‌رود. در بیشتر موارد، پس از عمل نیازی به استفاده از بانداژهای پس از عمل نیست، مگر اینکه در حین جدا کردن کانال گوش از پوست، ناحیه‌ای مرطوب وجود داشته باشد که در این صورت یک بانداژ نوع مستویید به مدت 24 ساعت برای جلوگیری از خونریزی ممکن است اعمال شود.

·         اهمیت توجه به جزئیات و تقارن در عمل اصلاحی گوش: نکته‌ مهم این است که “رضایت بیمار و موفقیت بلندمدت در زمان جراحی به دست می‌آید”. بنابراین باید به تقارن و تمام جزئیات جراحی توجه کامل داشته باشند. این توجه به جزئیات به این معنا نیست که عمل باید به‌طور غیرضروری کند انجام شود. در واقع، می‌توان هر بخیه‌ی پرکوتانه را در حدود 2 تا 3 دقیقه قرار داد. این عمل به‌طور کلی یک هزینه-فایده دارد که علاوه بر قابل اعتماد بودن در بلندمدت، نرخ عوارض پایین و جذابیت برای بیماران را فراهم می‌آورد.

·         توسعه تکنیک‌های دسترسی با آندوسکوپیک در عمل اتوپلاستی: تمام این اقدامات به‌طور کاملاً اندوسکوپیک صورت می‌گیرد. دسترسی اندوسکوپیک از طریق دو برش کوچک در چین پشت گوش صورت می‌گیرد. از یک دستگاه سوزن‌کاتری با سر مونوپولار برای ایجاد فضای زیرپوستی پشت گوش استفاده می‌شود. با کمک آندوسکوپ، از یک فورسپس برای برداشتن بافت نرم پشت گوش به‌طور غیر تهاجمی استفاده می‌شود. هر نقطه خونریزی با شدت کنترل می‌شود و در صورت لزوم، برش کمی برای به‌دست آوردن دید بهتر برای کنترل خونریزی گسترش می‌یابد. غضروف کانچا با کاتری از بین نمی‌رود تا از آسیب به غضروف جلوگیری شود. هنگامی که بستر بافتی مناسب ایجاد شد، از بخیه‌های پرکوتانه برای عقب بردن کانچا و ایجاد زاویه مناسب کانچا-مستویید استفاده می‌شود.

·         جداسازی نواحی مختلف جراحی اتوپلاستی: لازم به ذکر است که کار جراحی بین دو ناحیه مستویید و ضدهاپلکس به‌طور جداگانه انجام می‌شود تا از گسترش عفونت از یک ناحیه به ناحیه دیگر جلوگیری شود و به‌ویژه بخیه‌های مربوط به ناحیه دیگر تحت تأثیر قرار نگیرند. بنابراین، جراحی برای اصلاح کانچا به یک محفظه محدود می‌شود که فقط ناحیه رویی بافت زیرپوستی پشت گوش را شامل می‌شود.

مزایای مهم عمل اتوپلاستی برش کوچک یا بدون برش

• ساختارهای طبیعی گوش کاملاً حفظ می‌شوند، که باعث می‌شود احتمال ایجاد نقاط برجسته یا لبه‌های تیز بسیار کم باشد.
• چون برشی روی پوست ایجاد نمی‌شود، جای زخم قابل‌مشاهده یا کلوئید (جوش‌گاه اضافی) هم ایجاد نمی‌شود.
• آسیب کم به بافت باعث کاهش احتمال هماتوم (تجمع خون زیر پوست) و عفونت پس از عمل می‌شود.
• میزان کم آزادسازی بافت، منجر به تورم کمتر پس از عمل و بهبودی سریع‌تر می‌شود.
• در نتیجه، نیاز به پانسمان طولانی‌مدت پس از جراحی معمولاً وجود ندارد.

جمع بندی

در این مقاله جستجو تا با نگاهی و تخصصی، انواع تکنیک‌ها و روش‌های اتوپلاستی مورد بررسی قرار گرفت تا خوانندگان با همه جنبه‌های این جراحی زیبایی آشنا شوند. هدف اصلی، ارائه اطلاعات دقیق، علمی و کاربردی برای پاسخگویی به نیازهای مختلف، جراحان و علاقه‌مندان به این حوزه بود که با پوشش دادن وسیعی از روش‌های نوین برای تصمیم‌گیری آگاهانه در زمینه اتوپلاستی کمک کننده خواهد بود.

منابع